Τείνει το χέρι και το σφίγγει με πόνο
"καλή αντάμωση, φίλε μου,
τα λέμε στο δρόμο"
ο χρόνος σταμάτησε, δευτερόλεπτα μόνο.
Τώρα πάλι περπατά
εκεί κοντά, στα ίδια τα στενά
τρεκλίζοντας γλυκά
μ' ένα αγκάθι στην καρδιά.
Οργή και μίσος φτύνει
Στη μοναξιά χαροπαλεύει.
Στην αγάπη δραπετεύει.
Σαν πλάσμα εκστατικό στην κόλαση του βασιλεύει.
Στέκει στην άκρη και κοιτά
αναρωτιέται για όσα είναι δυνατά
στα μάτια του καρφώνει πύρινα καρφιά.
Και γύρω πάντα η ίδια ιστορία
πουτάνες, πρέζα, βία
η μιζέρια της κάθε εξουσίας.
Εγκλωβισμένοι σε ορίζοντα κενό.
