Ελένης Βιτάλη το ανάγνωσμα: "Πάμε για άλλες πολιτείες αναρχικές, να βρεθούμε σ'απεργίες προσωπικές".
Μ'αρέσει πάντα αυτή η ώρα που κάνω ένα διάλειμμα από τα γραψίματά μου, δηλαδή από ένα έργο που δεν έχει αφεντικό παρά 'μένα τον ίδιο. Αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Κάθε εργαζόμενος κάνει διάλειμμα ανεξάρτητα της εργοδοσίας του. Σε ό,τι αφορά όμως εμένα: Απεργώ ; Κι αν ναι, απεργώ προσωπικά ;
Αν το να γράφει κανείς σ'ένα blog, ή σε οποιοδήποτε τετράδιο συλλογικής εργασίας, δεν είναι αποχή αλλά συνέργια στα κοινά, τότε υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να ξεπεραστεί το ρίσκο του αυτισμού που συνεπάγεται ο γραπτός λόγος όπως μου επεσήμανε προ ημερών η ΑυτοΑνοργάνωση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι απεργώ. Δεν μπορώ να καταργήσω, δηλ. να καταστήσω ανενεργή ή να απενεργοποιήσω την δομή του χρόνου που με έχει συλλάβει στα δίχτυα του. Τουναντίον, μέσω της δράσης μου μεταθέτω το αυτιστικό ρίσκο που προανέφερα σε μια απώτερη χρονική στιγμή που δεν είναι ανεξάρτητη από τον πραγματικό χρόνο. Προσπαθώ δηλ. ξάνα, να γράψω για να γίνω κατανοητός, κι αυτό θα το επαναλάβω ενδεχομένως σε μια νέα προσπάθεια μέχρι να λυτρωθώ απ'ό,τι εμποδίζει την κατανόησή μου από τους άλλους αλλά και την δική μου κατανόηση των άλλων.
Σήμερα πάντως, ήθελα να περιγράψω εντελώς σχηματικά την δομή του μεσσιανικού χρόνου από τον οποίο ίσως να μην είμαστε ακόμα απαλλαγμένοι. Αυτό μαρτυρά η καθημερινή πράξη μας κατά την οποία δεν δοξάζουμε πλέον το θείο, αλλά επιβεβαιώνουμε την πραγματική μας αδυναμία για πολιτείες πολιτικές και όχι οικονομικές ή αλλιώς διαμεσολαβημένες (δημοσιο-γραφικές και δια-δικτυωμένες).
2 σχόλια:
ναι ναι μεσσιανισμός μπλα μπλα μπλα
Ελένης Βιτάλη το ανάγνωσμα:
"Πάμε για άλλες πολιτείες αναρχικές,
να βρεθούμε σ'απεργίες προσωπικές".
Μ'αρέσει πάντα αυτή η ώρα που κάνω ένα διάλειμμα από τα γραψίματά μου, δηλαδή από ένα έργο που δεν έχει αφεντικό παρά 'μένα τον ίδιο. Αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Κάθε εργαζόμενος κάνει διάλειμμα ανεξάρτητα της εργοδοσίας του. Σε ό,τι αφορά όμως εμένα: Απεργώ ; Κι αν ναι, απεργώ προσωπικά ;
Αν το να γράφει κανείς σ'ένα blog, ή σε οποιοδήποτε τετράδιο συλλογικής εργασίας, δεν είναι αποχή αλλά συνέργια στα κοινά, τότε υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να ξεπεραστεί το ρίσκο του αυτισμού που συνεπάγεται ο γραπτός λόγος όπως μου επεσήμανε προ ημερών η ΑυτοΑνοργάνωση. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι απεργώ. Δεν μπορώ να καταργήσω, δηλ. να καταστήσω ανενεργή ή να απενεργοποιήσω την δομή του χρόνου που με έχει συλλάβει στα δίχτυα του. Τουναντίον, μέσω της δράσης μου μεταθέτω το αυτιστικό ρίσκο που προανέφερα σε μια απώτερη χρονική στιγμή που δεν είναι ανεξάρτητη από τον πραγματικό χρόνο. Προσπαθώ δηλ. ξάνα, να γράψω για να γίνω κατανοητός, κι αυτό θα το επαναλάβω ενδεχομένως σε μια νέα προσπάθεια μέχρι να λυτρωθώ απ'ό,τι εμποδίζει την κατανόησή μου από τους άλλους αλλά και την δική μου κατανόηση των άλλων.
Σήμερα πάντως, ήθελα να περιγράψω εντελώς σχηματικά την δομή του μεσσιανικού χρόνου από τον οποίο ίσως να μην είμαστε ακόμα απαλλαγμένοι. Αυτό μαρτυρά η καθημερινή πράξη μας κατά την οποία δεν δοξάζουμε πλέον το θείο, αλλά επιβεβαιώνουμε την πραγματική μας αδυναμία για πολιτείες πολιτικές και όχι οικονομικές ή αλλιώς διαμεσολαβημένες (δημοσιο-γραφικές και δια-δικτυωμένες).
Ειλικρινά υμέτερος
Δημοσίευση σχολίου