Άντε καλό μου, παραπονεμένο, σου έβαλα και το σιέλ, της ανοιξης το φωτεινό, να μην παραπονιέσαι τώρα που θα σφίξουν και οι ζέστες, ότι σκάς μες τη μαυρίλα.
Τί να πω, όλο σιωπηλή μένω να κοιτάζω...
Βλέπεις, έχω μάλλον μια αντίληψη διαφορετική για το πως θα έπρεπε να γίνονταν οι πράξεις, μια καταπληκτική, θα έλεγε κανείς δικαιολογία απραξίας. Έλα μου ντε όμως που παρόλο το πολιτικό μου φλέρτ, ποτές μου δεν κατάφερα αυτή τη συνειδητή μου άρνηση σκληρή ιδεολογία...
Ηλιόλουστη αυτοκριτική.
Διάβασμα!
Μικρέ γλυκέ μου σεργκέι, ερχόμαστε!
(με νύχια κ με δόντια
κρεμάμενοι
εκ των μαστών
της επερχόμενης
επανάστάσεως
προσπαθώντας
να διατηρήσσουμε
το μακάβριο ταύτο χάμωγέλω
της αισιοδοξίας
των απαισιόδοξων
εραστών
ανέραστων ελπίδων
η πρώτη σφαίρα
στα παιδικά στήθη
του καπιταλιστικού
γόνου
sauvez les enfants
-σώστε τα παιδιά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου