-Ε, τελικά βγήκα για ποτάκι! ντάξει ωραία ήταν,
έχω γίνει κυρα φλώρα βέβαια αλλά τί να κάνω αγαπάω...
ε,ο ουρανός έχειν πολλά αστέρια...και?
-Πάντως, εγώ τότε παλιά δεν είχα ειρωνευτεί την επιστήμη ως τέτοια,
αλλά την αναζήτηση ιδιότητας, και καλά "είμαι επιστήμονας".
Πιστεύω ότι το ξέρεις βέβαια...
-ΑΧ..Επιστήμονες, ζωγράφοι, ποιητές, τσιρκολάγνοι και βλακέντιοι..
Σχήματα ειρωνείας της καθεστηκυίας πραγματιώτητας, ποταπές δικαιολογίες
ύπαρξης σε θολό παρόν και μέλλον
-Ναι αλλά η επιστήμη και η τέχνη και όλα αυτά είναι πολύ ωραία πράγματα
Οι άνθρωποι τα χαλάνε,μαλακίες.
-Γιάννης πίνει, γιάννης μεθάει. ΓουάΟΥ! και? για φαντάσου, ούτε καν πίσω από το δάκτυλο του δεν μπορεί πια να κρυφτεί κανείς. Λήθη παρελθόν σύρματα τεντωμένα..αχ..
-Και λιμάνια με κύματα.
-Ή και χωρίς! Νηνεμία πριν από την καταιγίδα, ένα παράξενα οικείο συναίσθημα φουσκοθαλασσιάς μες την ψυχή, το είναι ή απλά εγώ και συ.
Γενιά πειρατική, μασάμε μόνο τριντεντ που δεν χαλάνε και τα δόντια! χαίρομαι που η εποχή του μπαρόκ έχει πεθάνει
-Εγώ χαίρομαι που πεθαίνω κάθε ξημέρωμα σαν τη μάρθα βούρτση και για όλες τις λοιπές καλλιτεχνικές ευαισθησίες της.
.
6 σχόλια:
ωραίος διάλογος πάντως
γειά σου!
ξέρεις σκέφτομαι πως αυτό το γαμημενο κλισέ που λέμε για ελευθερία στον έρωτα που έιναι κλισέ ακριβώς γιατί το λέμε χωρίς να το κατανοούμε πλήρως σημαίνει απλά την ελευθερία να είναι κάποιος απλά ο εαυτός του/της σε μια ερωτική σχέση.. χωρίς παρεξήγηση και χωρίς αυταπάτες και χωρίς όμως να σημαίνει ότι εξαιτίας αυτού είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τον κάθε μλκα/σμένη! πουτάνα κοινωνια!
(η ζωή μονάχα αποδεικνύει λάθος ή σωστό ή μπορεί και όχι)
χεχεχε
μετα τιμής
pantws oti i vourtsi einai barok den to eixa skeftei pote...einai?
lol plaka exete
Αγαπητή Αυτοανοργάνωση,
Αν ο λόγος μου φανεί ακαδημαϊκός, είναι γιατι δεν διαθέτω άλλον ώστε να προσθέσω στη "Γνώση" σου 2-3"ορισμούς" χάριν του διαλόγου (μια κακή λέξη, για μένα, που πρέπει να απαλειφθεί προς όφελος της συζήτησης - το σχήμα δεν είναι ρητορικό αλλά εντελώς πρακτικό καθώς πρόκειται, αναγνώστες και γράφοντες, να αναζητήσουμε κάτι μαζί). Κι έτσι ερχόμαστεστην "καρδιά" του κειμένου σου.
Βάζεις 2 ζητήματα που δεν έχουν προφανή σύνδεση μεταξύ τους. Το πρώτο έχει να κάνει με τον έρωτα. Το δεύτερο είναι αυτό τη επιστήμης. Ίσως αυτό που τα συνδέει να είναι η θέληση για γνώση και για εξουσία. Προσφεύγοντας σε μια φουκωική ανάγνωση των προτάσεων σου, διευκρινίζω κατευθείαν ότι δεν πρόκειται για δύο έννοιες, η γνώση και η εξουσία, που μπορούν να νοηθούν ως πράγματα, δηλ. σαν κατι που θα μπορούσε να κατέχει κανείς, αλλά ως σχέσεις που τον/την διαπερνούν και εν μέρει τον/την ορίζουν.
Θεωρώ δε ότι αυτός ο καθορισμός δεν παίρνει την μορφή της υποταγής, τυφλής ή ασυνείδητης, αλλά της συμμετοχής, κι είναι αυτό ακριβώς που κάνει την ζωή και την πάλη μας έναντι ό,τι μας ενοχλεί πιο δύσκολα. Αυτή η συμμετοχή, ή τουλάχιστον η διάθεση να μοιραστούμε, είναι που μετατρέπει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μας σε μια οικονομία.
Δεν χρειάζεται πλέον να εννοούμε την οικονομία με όρους μαρξιστικούς, ως σύστημα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, αλλά με την αριστοτελική έννοια της "νομής του οίκου". Το μοντέλο διαχείρισης τριών ειδών σχέσεων στους αρχαίους (πατέρα-τέκνων, κυρίου-δούλων, ανδρός-συζύγου) εγκατέλειψε μέσω του χριστιανικού δόγματος της Ενσάρκωσης του Λόγου και της Θείας Πρόνοιας, τα όρια του οίκου και κατέκτησε την πόλη. Απο εκεί κι έπειτα, μία τέχνη, η οικονομική, έβαλε σε μια τροχιά έκλειψης μια επιστήμη, την πολιτική.
Κι έτσι η φιλοσοφία κατήντησε στη θέση ενός ακαδημαϊκού πεδίου, ανάμεσα στις μοντέρνες επιστήμες του ανθρώπου που των τεμάχισαν στα τρία : το βιολογικό, τον ομιλόν και το εργαζόμενο υποκείμενο. Μέσω της μελέτης των τριών αυτών "ατόμων" προέκυψαν κι άλλοι πίνακες ώστε να καταλήξουμε τελικά σε επιστήμες όπως η πολιτική οικονομία (όρος χωρίς νόημα προφανώς για τους αρχαίους), η γλωσσολογία, η βιολογία και, η χείριστη όλων για μένα, η ψυχολογία (εδώ και μόνο ο λόγος περί ψυχής δείχνει τον βαθμό της "χριστιανοσύνης" μας).
Το πρόβλημα μας, λοιπόν, δεν είναι απλά επιστημολογικό, είναι βαθύτατα φιλοσοφικό. Δεν θέλω όμως να μακρυγορήσω περισσότερο. Περιμένω μια νέα λογο-τεχνική αφ'ορμή.
το δίαβασμα
θα γίνει
ο εφιαλτης
μου
?!
κουκουε σελετέ
Σε ό,τι αφορά το διάβασμα, δεν πρόκειται ούτε για εφιάλτη ούτε για όνειρο. Πρόκειται μόνο για μια φαντασία που σε αποσπά, είτε μέσω της ανάγνωσης είτε μέσω της γραφής, από την πραγματικότητα, διατηρόντας όμως την σχέση σου με αυτήν. Πρόκειται για ένα λόγο πέρα από το καλό κι απο το κακό, πέρα από το νόμο κι από το χάος, που σε συντηρεί υπό το κράτος της εξαίρεσης μεταξύ του εδώ και τώρα και της ετεροτοπίας. Ξανα-πιάσε όμως το ζήτημά σου διερωτώμενη πάνω στην ρίζα της ερώτησης και του έρωτα.
Δημοσίευση σχολίου