Eh, oui ! il faut bien le faire! Και για να διερωτηθούμε για το καθετί, καλό θα ήταν να ρωτήσουμε όχι το "γιατί" (why) αλλά το πώς (how)? Αν ξεκινούσαμε από το "γιατί", δικαιολογημένα θα πέφταμε στο ερώτημα για το λόγο που μας ωθεί στον προβληματισμό μας. Η απάντηση όμως θα ήταν απλουστευτική; "επειδή μπορούμε" ή "επειδή θέλουμε". Και το πρόβλημα θα παρέμενε: κάτω από ποιές προϋποθέσεις, συνθήκες ή δυνατότητες ή θελήσεις; Η απάντηση αυτή δεν θέτει το ζήτημα κάποιας αιτίας ή αρχής αλλά αυτό των μέσων που διαθέτουμε. Καθώς το πρώτο μέσο σύλληψης του κόσμου και του εαυτού, δηλ. ο πρωταρχικός τρόπος να εξαιρέσουμε τον εαυτό από το περιβάλλον μας για να σκεφτούμε την σχέση του με τα έμψυχα και τα άψυχα, τα υλικά και τα άυλα, τις ιδέες και τα πράγματα, είναι ένα μέσο που μας δίνεται αφειδώς, το ζήτημα περιστρέφεται γύρω από την χρήση της γλώσσας. Αν λοιπόν υφίσταται μιας τεράστιας κατάχρησης μέσα στους αιώνες, η γλώσσα δεν είναι απλά ένα μέσο επικοινωνίας αλλά ένα μέσο μεταφοράς. Κι αφού μπορούμε να την ορίσουμε ταυτόχρονα ως μέσο, ως όχημα ή ακόμα ως όπλο όπως τον λίθο ή τον χαλκό, και όχι ως λόγο, ως αιτία ή ως αρχή, αυτό που διακυβεύεται στον προβληματισμό μας είναι η πραγματοποίηση ενός κόσμου άναρχου. Δεν πρόκειται για την δυνατότητα ή για το όραμα αλλά για την υπαρκτή πραγματικότητα καθώς κανένας καμία λέξη δεν εκπορεύεται από το αντικείμενο στο οποίο αναφέρεται και δεν αποκτά νόημα παρά μόνο μέσως της πράξης ή της άσκησης εξουσίας. Ακριβώς μέσω αυτής της εξ-αιρετικής λειτουργίας της γλώσσας, το δίκαιο, μια από τις τόσες επιστήμες, ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ποια στρατηγική λοιπόν διαφαίνεται σε ένα ορίζοντα όπου οι λέξεις φαίνεται πλέον να έχουν χάσει το νόημά τους όπως ακριβώς ο νόμος κατέστη γράμμα νεκρό, κενός περιεχομένου ;
τα περισσότερα είναι προφανή αν και τίποτε αυτονόητο mon ami!!! από+επ'+ανά+νοηματοδότηση= chaos creative !!!! (μη ξεχνάς τη συνολική θεώρηση, η επιμέρους σχεδόν πάντα οδηγεί σε μαλακίες συμπεράσματα) a tout alors!
Κι εγώ θέλω να διερωτηθώ: αισθάνομαι τύψεις ; Ανοίγω λοιπόν το λεξικό για να προσπαθήσω να καταλάβω πρώτα την ετυμολογία της λέξης. Τίποτα ! Η λέξη τύψη στα αρχαία ελληνικά δεν υπάρχει. Η πιο κοντινή, κρίνοντας από την διάκριση των συμφώνων σε οδοντικά, ουρανικά και χειλικά, είναι το ρήμα "τύπτω": χτυπώ, πατάσσω, κρούω. Μεταφορικά σημαίνει "πληγώνω βαθειά", ως μέσο, "χτυπώ τα στήθη μου" και ως παθητικό "πληγώνομαι". Τίποτα δεν υποδηλώνει όμως ένα "χτύπημα από τα μέσα", ένα "τραύμα εσωτερικό", μια "πληγή ενδόμυχη". Πώς απέκτησε λοιπόν αυτά σχεδόν τα νοήματα μια λέξη-κλειδί του μοντέρνου δικαιακού συστήματος ή της πειθαρχικής χρήσης του χρόνου στην νεωτερική οικονομία ? Πώς μπορούν να μας κυβερνούν οι τύψεις ?
Τύπος: ούτε γραπτός, ούτε ηλεκτρονικός. Απλά το "σχήμα" που προκύπτει από κάποιον που όπως λέμε "είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του". Ο τύπος είναι μία από τις δύο έννοιες μέσω των οποίων ο Παύλος ορίζει την σχέση μεταξύ του χρονολογικού και του μεσσιανικού χρόνου. Ο Auerbach έδειξε την σημασία που απέκτησε η "τυπική" σύλληψη του κόσμου στον μεσαίωνα όπου κατέστη η βάση για μια γενική θεωρία της αλληγορικής ερμηνείας. Κάθε γεγονός στο παρελθόν αναγγέλλει "τυπολογικά" ένα μελλοντικό γεγονός. Έτσι ο λόγος περί ολοκλήρωσης ή ακόμα περί αυτό-εκπλήρωσης δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τον παυλικιανό ορισμό του αμαρτήματος του Αδάμ ως "τύπος του μέλλοντος".
Είμαστε λοιπόν ακόμα τόσο χριστιανοί; Κι αν ναι, πότε οι αμαρτίες των τέκνων θα παιδεύσουν τους γονείς ; Η δεν χρειάζεται πλέον να ασχολούμαστε με αυτούς καταργώντας τους σιγά-σιγά μέσω της άρνησης για τεκνοποιία ;
Πήγα πολύ μακρυά ; Δεν έχω καθόλου μα καθόλου τύψεις. Συνεχίζω όμως να μου χρεώνω αποστολές
Τα παράπονα σας στον εχχχχχχΚαρρά που τραγουδάει ο άνθρωπος και μολύνει συνειδήσεις!!! Κάποιοι παλιάνθρωποι προσπαθώντας να ερμηνεύσουν μια φορά και ένα καιρό ένα μάλλον βλακώδες συναίσθημα (αμηχανία?) που προκαλεί μια άθελα ή ανόητα καταστρεπτική πράξη πάνω σε κάποιον άλλον (μή εγω - εσυ) ίσως μάλιστα εκ του προχείρου και αδίκως. Εφύβραν-σκέφτηκαν-επινόησαν τις Ερινύες, φαντάσματα αυτής ανόητης, μη κοινωνικά αποδεκτής(?) πράξης που κυνηγούν το θύτη. προφανώς οταν κάποιος πράττει συνειδητά δεν νοιώθει τύψεις
5 σχόλια:
Eh, oui ! il faut bien le faire!
Και για να διερωτηθούμε για το καθετί, καλό θα ήταν να ρωτήσουμε όχι το "γιατί" (why) αλλά το πώς (how)?
Αν ξεκινούσαμε από το "γιατί", δικαιολογημένα θα πέφταμε στο ερώτημα για το λόγο που μας ωθεί στον προβληματισμό μας. Η απάντηση όμως θα ήταν απλουστευτική; "επειδή μπορούμε" ή "επειδή θέλουμε".
Και το πρόβλημα θα παρέμενε: κάτω από ποιές προϋποθέσεις, συνθήκες ή δυνατότητες ή θελήσεις; Η απάντηση αυτή δεν θέτει το ζήτημα κάποιας αιτίας ή αρχής αλλά αυτό των μέσων που διαθέτουμε.
Καθώς το πρώτο μέσο σύλληψης του κόσμου και του εαυτού, δηλ. ο πρωταρχικός τρόπος να εξαιρέσουμε τον εαυτό από το περιβάλλον μας για να σκεφτούμε την σχέση του με τα έμψυχα και τα άψυχα, τα υλικά και τα άυλα, τις ιδέες και τα πράγματα, είναι ένα μέσο που μας δίνεται αφειδώς, το ζήτημα περιστρέφεται γύρω από την χρήση της γλώσσας. Αν λοιπόν υφίσταται μιας τεράστιας κατάχρησης μέσα στους αιώνες, η γλώσσα δεν είναι απλά ένα μέσο επικοινωνίας αλλά ένα μέσο μεταφοράς. Κι αφού μπορούμε να την ορίσουμε ταυτόχρονα ως μέσο, ως όχημα ή ακόμα ως όπλο όπως τον λίθο ή τον χαλκό, και όχι ως λόγο, ως αιτία ή ως αρχή, αυτό που διακυβεύεται στον προβληματισμό μας είναι η πραγματοποίηση ενός κόσμου άναρχου.
Δεν πρόκειται για την δυνατότητα ή για το όραμα αλλά για την υπαρκτή πραγματικότητα καθώς κανένας καμία λέξη δεν εκπορεύεται από το αντικείμενο στο οποίο αναφέρεται και δεν αποκτά νόημα παρά μόνο μέσως της πράξης ή της άσκησης εξουσίας. Ακριβώς μέσω αυτής της εξ-αιρετικής λειτουργίας της γλώσσας, το δίκαιο, μια από τις τόσες επιστήμες, ορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ποια στρατηγική λοιπόν διαφαίνεται σε ένα ορίζοντα όπου οι λέξεις φαίνεται πλέον να έχουν χάσει το νόημά τους όπως ακριβώς ο νόμος κατέστη γράμμα νεκρό, κενός περιεχομένου ;
τα περισσότερα είναι προφανή
αν και τίποτε αυτονόητο mon ami!!!
από+επ'+ανά+νοηματοδότηση=
chaos creative
!!!!
(μη ξεχνάς τη συνολική θεώρηση, η επιμέρους σχεδόν πάντα οδηγεί σε μαλακίες συμπεράσματα)
a tout
alors!
Μα καμία απολύτως τύψη....
Μήπως θα έπρεπε να αισθάνομαι τελικά τυψεις.. που είμαι αναίσχυντη?
Δεν ξέρω....
Κι εγώ θέλω να διερωτηθώ: αισθάνομαι τύψεις ;
Ανοίγω λοιπόν το λεξικό για να προσπαθήσω να καταλάβω πρώτα την ετυμολογία της λέξης. Τίποτα ! Η λέξη τύψη στα αρχαία ελληνικά δεν υπάρχει. Η πιο κοντινή, κρίνοντας από την διάκριση των συμφώνων σε οδοντικά, ουρανικά και χειλικά, είναι το ρήμα "τύπτω": χτυπώ, πατάσσω, κρούω. Μεταφορικά σημαίνει "πληγώνω βαθειά", ως μέσο, "χτυπώ τα στήθη μου" και ως παθητικό "πληγώνομαι". Τίποτα δεν υποδηλώνει όμως ένα "χτύπημα από τα μέσα", ένα "τραύμα εσωτερικό", μια "πληγή ενδόμυχη". Πώς απέκτησε λοιπόν αυτά σχεδόν τα νοήματα μια λέξη-κλειδί του μοντέρνου δικαιακού συστήματος ή της πειθαρχικής χρήσης του χρόνου στην νεωτερική οικονομία ? Πώς μπορούν να μας κυβερνούν οι τύψεις ?
Τύπος: ούτε γραπτός, ούτε ηλεκτρονικός. Απλά το "σχήμα" που προκύπτει από κάποιον που όπως λέμε "είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του".
Ο τύπος είναι μία από τις δύο έννοιες μέσω των οποίων ο Παύλος ορίζει την σχέση μεταξύ του χρονολογικού και του μεσσιανικού χρόνου. Ο Auerbach έδειξε την σημασία που απέκτησε η "τυπική" σύλληψη του κόσμου στον μεσαίωνα όπου κατέστη η βάση για μια γενική θεωρία της αλληγορικής ερμηνείας. Κάθε γεγονός στο παρελθόν αναγγέλλει "τυπολογικά" ένα μελλοντικό γεγονός. Έτσι ο λόγος περί ολοκλήρωσης ή ακόμα περί αυτό-εκπλήρωσης δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα από τον παυλικιανό ορισμό του αμαρτήματος του Αδάμ ως "τύπος του μέλλοντος".
Είμαστε λοιπόν ακόμα τόσο χριστιανοί; Κι αν ναι, πότε οι αμαρτίες των τέκνων θα παιδεύσουν τους γονείς ; Η δεν χρειάζεται πλέον να ασχολούμαστε με αυτούς καταργώντας τους σιγά-σιγά μέσω της άρνησης για τεκνοποιία ;
Πήγα πολύ μακρυά ; Δεν έχω καθόλου μα καθόλου τύψεις. Συνεχίζω όμως να μου χρεώνω αποστολές
Τα παράπονα σας στον εχχχχχχΚαρρά
που τραγουδάει ο άνθρωπος και μολύνει συνειδήσεις!!!
Κάποιοι παλιάνθρωποι προσπαθώντας να ερμηνεύσουν μια φορά και ένα καιρό ένα μάλλον βλακώδες συναίσθημα (αμηχανία?) που προκαλεί μια άθελα ή ανόητα καταστρεπτική πράξη πάνω σε κάποιον άλλον (μή εγω - εσυ) ίσως μάλιστα εκ του προχείρου και αδίκως.
Εφύβραν-σκέφτηκαν-επινόησαν τις Ερινύες, φαντάσματα αυτής ανόητης, μη κοινωνικά αποδεκτής(?) πράξης που κυνηγούν το θύτη.
προφανώς οταν κάποιος πράττει συνειδητά
δεν νοιώθει τύψεις
Δημοσίευση σχολίου